اگر ندانی به کجا می روی نخواهی دانست کی به آنجا می رسی

برگرد بی تو بغض فضا وا نمی شود

 یك شاخه یاس عاطفه پیدا نمی شود

 بر صفحه دلم تو نوشتی صبور باش

 قلبم غبار دارد و معنا نمی شود

 بی تو شكست پنجره رو به آسمان غم در حریم ابی دل جا نمی شود

 دریای تو پناه نگاه شكسته است هر دل كه مثل قلب تو دریا نمی شود

 می خواستم بچینم از آن سوی دل گلی

اما بدون تو كه گلی وا نمی شود

 دردی است انتظار كه درمان آن تویی این درد تلخ بی تو مداوا نمی شود

زیباترین گلی كه پسندیده ام تویی گل مثل چشمهای تو زیبا نی شود

بی تو شكسته شد غزل اشنائیم این رسم مهربانی دنیا نمی شود

گفتی صبور باش و به اینده ها نگر پروانه كه صبور و شكیبا نمی شود

شبنم گلی نگاه مرا باز شسته است دل كنار یاد تو تنها نمی شود

 گلدان یاس بی تو شكست و غریب شد گلدان بدون عشق شكوفا نمی شود

باران كویر روح مرا می برد به اوج اما دلم بدون تو شیدا نمی شود

جهان در انتظار توست یا مهدی

جهت سلامتی آقا یک صلوات بفرست  

برنامه ریزی نکردن یعنی برنامه ریزی کردن برای شکست

زندگی رنج به همراه دارد

رنج دلشوره می آفریند

دلشوره جرات می بخشد

جرات اعتماد به همراه دارد

اعتماد امید می آفریند

امید زندگی می بخشد

زندگی عشق می آفریند

عشق عشق می آفریند

گفتمش: دل مي‏خري؟! پرسيد چند؟!

گفتمش: دل مال تو، تنها بخند

خنده کرد و دل ز دستانم ربود

تا به خود باز آمدم او رفته بود

دل ز دستش روي خاک افتاده بود

جاي پايش روي دل جا مانده بود ...

بشر ، در گوشه ی محراب خواهشهای جان افروز

نشسته در پس سجاده ی صد نقش حسرت های هستی سوز

به دستش خوشه ی پر بار تسبیح تمنا های رنگارنگ

 نگاهی می کند سوی خدا از آرزو لبریز

شب و روزش "دریغ" رفته و ایکاش آینده است

من امشب هفت شهر آرزو هایم چراغان است

زمین و آسمانم نور باران است

کبوترهای رنگین بال خواهش ها

بهشت پر گل اندیشه ام را زیر پر دارند

 صفای معبد هستی تما شایی است

جهان در خواب

تنها من ، در این معبد در این ، محراب

دلم می خواست بند از پای جانم باز می کردند

که من ، تا روی بام ابرها ، پرواز می کردم

از آنجا ، با کمند کهکشان ، تا آسمان عرش می رفتم

در آن درگاه درد خویش فریاد می کردم

دلم می خواست دنیا رنگ دیگر بود

 دلم می خواست دنیا خانه مهر و محبت بود

چه شیرین است وقتی سینه ها از مهر آکنده است

چه شیرین است وقتی زندگی خالی ز نیرنگ است